Lieke van Rooijen en Sander Essers willen allebei dorpsdichter van de gemeente Renkum worden. Hieronder een kleine kennismaking met hen persoonlijk én hun gedichten.
Vanaf 1 december kunt u op deze pagina stemmen op de kandidaat van uw voorkeur.
Ik ben Lieke van Rooijen, 44 jaar, woonachtig in Oosterbeek met mijn man en onze drie zoons. Een kleine vijf jaar geleden heb ik mijn baan als personeelsadviseur opgezegd om mijn passies en talenten ruim baan te geven. Ik geloof in loslaten, je hart volgen en uitdagingen aangaan om te groeien. Nu maak ik onder de naam Atelier Papoe – beeldend-, poëtisch en muzikaal werk.
Hetgeen mij in het bijzonder aanspreekt in de functie van dorpsdichter is de mogelijke bijdrage en betrokkenheid bij de gemeente waarin ik al zo lang leef en beleef. Daarnaast zou ik graag bijdragen aan een stuk educatie.
Als dorpsdichter mag je je ‘buren’ (aan)raken, prikkelen tot nadenken en hun emoties trachten te vertalen door middel van (toegepaste) poëzie. Dat is de kern van waaruit ik al mijn werk vormgeef.
Ik dicht in begrijpelijke taal, heb ervaring in dichten onder tijdsdruk en om een bijeenkomst in dichtvorm terug te geven. Noem het de extra notulen, een soort karakterschets of een sfeerbeeld.
Geworteld
en daar loop ik
Rol ik
Ga ik over wortels
Over blaadjes
Omringd door sterke stammen
Langs het water
Water
Water
Kronkel paadjes
Modderig en ingesleten
Wiegend tussen sterke stammen
Hoog de takken
Naakte lijnen
Lijnen
Lijnen in het zicht
met de hemel als oneindig
droomdecor
Met de wolken
als toehoorders
als mijn oor
en ik loop door
over het brugje
dat mij ooit een plekje gaf
met water stromend
stroomde ik met takjes mee
om te dromen
Dromen
Dromen
en ik werd klein
De tak werd groot
De beek bezaaid met reuze bladeren
Gierden al mijn aderen vol bloed
Woeste hondenpoten
Namen mijn boot in hun bek
Maar ik zwom door
en zo kwam ik bij de zee
om terug te keren
naar de bomen
Bomen
Bomen
want waar je hart ligt,
daar is je bodem
Lieke van Rooijen
Meer weten of lezen? www.atelierpapoe.nl
Sander Essers
Als wetenschapper heb ik ooit een ommezwaai gemaakt naar de kleinkunst. Nu maak ik als ‘Wetenschapper voor de Grap’ wijze en maffe liedjes, gedichten en hilarische overpeinzingen. Ik heb iets met taal; schrijf graag eigenzinnige liedjes, gedichten en sketches over de mooie dingen en de onvolkomenheden van het leven.
Als dorpsdichter wil ik een bijdrage leveren aan de waardering van – en discussie over – datgene wat er speelt in de Gemeente, door op speelse en kritische wijze pijnpunten en ‘fijnpunten’ te vertolken en tot reflectie te stimuleren.
Door je goed te kunnen uitdrukken kun je elkaar en elkaars beweegredenen beter begrijpen. Daarom is het waardevol dat de bewoners – groot en klein – het plezier van taal meekrijgen. Ik heb erg veel zin om daar een bijdrage aan te leveren.
Het Park vertelt en ik luister
Kale stammen, stram, afwachtend,
in hun dorre blad dat knispert
op de maat van mijn stappen.
Groen opgeklommen bomen fluiten, tsjilpen
en trillers klinken in zon en wind.
Japans-groen barsten takken open.
Die kleur mag weer, is zelfs ‘in’.
Stijlvol weigert het museum oorlog uit te stralen,
maar een entree geeft het besef
dat deze plek zwaar is bevochten,
opdat wij nu …
Hier schieten jonge brandnetels uit de grond,
rust een oud stuk geschut, door machtige taxussen beschut.
Zó oud, roept de houwitser geen angst op, maar herinnering
aan geschiedenislessen van Lopes Cardozo,
aan Lou de Jong in zwart-wit op de beeldbuis …
Geborgen samen op de bank, verbonden in ontzetting,
toen ik leerde hoe de wereld in elkaar zit en dacht
dat ik ooit alles zou weten …
Een dikke retriever komt vriendelijk aangewaggeld;
zijn staart roeit hem naar me toe.
Een reusachtige eik met slobberkousen over zijn voeten.
Zes puntige palen pontificaal door een dak gestoken,
als beschutting bij optredens en ik
stel me een akoestisch effect voor.
Een conisch gevederde blauwgroene boom, gele forsythia,
witte magnolia, nog groene rododendrons …
de kastanje spreidt voorzichtig haar vingers;
enorme beuken houden zich op de vlakte …
Ruimte …
Weidse gazons, nestkastjes in bomen, zandpaden,
asfalt fietspaden – ja, het kan hier drassig zijn,
reeën achter hekwerk; de hun toegewezen bomen zedig
met een borstwering van planken rokjes.
Een cultuurlandschap dat duizenden mensen trekt,
maar nu, begin april, stil tot mijmeren verleidt.
… en dan … een perk kil knerpend grind:
Schreeuwende scherven van de betovering
versterken de lokroep van hiernaast:
De Hemelse Berg, ruiger, met struikgewas,
ruisende watervalletjes, royale vijvers,
onze arcadische invulling van ‘natuur’.
Zou dat op oerbos lijken?
‘Natuurlijk’ meer dan het cultuurpark.
Mooi, zo naast elkaar.
Ik loop over … van mijn mijmerpark.
© Sander Essers, park Hartenstein, Oosterbeek
Meer weten of lezen? www.doctoranders.nl
In onderstaand filmpje dragen de kandidaten voor uit hun eigen werk.